Baixo un ceo de cores alegres que conviven nun mesmo universo e que nos queren facer un pouco máis iguais, estes días celebraríanse nas rúas das grandes cidades a Festa do Orgullo Gay. No contexto actual, do coronavirus, serán unhas festas diferentes; non só porque non se poderán espallar as cores poderosas nas rúas como vén sendo habitual; cuns traxes imaxinativos, coa lecicia que chispea e se comenta entre o xentío en varios idiomas. Nin sequera, poderemos falar da cantidade de cartos que reporta o acontecemento nas cidades de Madrid ou Barcelona onde o acontecemento xa é tradición. Este ano a Festa do Orgullo terá a súa maior presencia en internet. Aínda así, son moitos os ayuntamientos que expresaron o seu compromiso e solidaridade co colectivo LGTBIQ mostrando nos balcóns das casas consistoriais a bandeira que simboliza os valores da diversidade sexual.
A Festa do Orgullo nesta nova realidade bota man do seu significado primeiro: pór en pé unha bandeira para manifestar a conquista duns dereitos que permiten presentar aos individuos tal e como son e vivir con normalidade a verdade da súa identidade. Uns dereitos para vivir sen agocharse da condición que lles veu marcada de natureza. Acaso hai naturezas boas e malas? Eu penso que só as persoas poden ser boas ou malas. A Festa do Orgullo Gay debe palpitar no corazón das xentes, nese fío da vida que todas e todos compartimos porque as sociedades con certo grado de satisfacción son máis felices.
Quen non escoitou nalgunha ocasión falar desta celebración; uns actos cheos de cor, de ironía, humor e ledicia que invitan a toda a cidadanía a participar, tanto grandes coma pequenos…E dentro dese punto lúdico e festivo atopase todo unha manifestación de reivindicacións dos dereitos do ser humano. A defensa do individuo a poder ser diferente, a loita por conquistar un espacio para non ter que sufrir o acoso e o desprezo polo feito de ser diferente a como os estándares estipularon. Alguén dixo que todos e todas tiñamos que seguir a fila e ser obedientes. Aínda que eles no o fixeran… Seguramente nos gustaría saber e falar máis da diversidade sexual para poder empatizar e así entender mellor outras realidades. Se ben é certo que hai uns anos esta verdade era máis descoñecida, hoxe, grazas aos colectivos LGTBIQ estas cuestións teñen máis visibilidade.
A festa do Orgullo este ano trascurrirá principalmente por internet, apoiar a celebración supón manter uns dereitos activos, sen que perdan forza. Estas iniciativas que están ben canalizadas son imprescindibles, pois sempre hai quen por ideoloxía ten présa en retroceder no tempo. A Festa do Orgullo manten o abano lóxico da natureza humana unindo razóns fundamentais como son as diferentes condicións, emocións e xeitos de entender a existencia humana. A conmemoración vén a impedir as restrincións arbitrarias dunhas persoas que lle din a outras como teñen que vivir.
Verdadeiramente esta é unha festa de todas e todos, unha festa da tolerancia, do ben común. Somos mellores cando somos felices, ou non? Tratar de impoñer por decreto o que non pode ser por natureza crea demasiado dor e vén a favorecer á marxinalidade.
Dende a igualdade e a liberdade pódese construir un mundo mellor estruturado, máis imaxinativo e con esperanza. Porque ademais, case sempre, a pluralidade trae consigo sociedades máis xustas, creativas e como consecuencia cultas.
Nunca se evolocionou sobre unha mentira, ou alguen pode ser feliz vivindo nunha mentira?